Częste reakcje emocjonalne u Dorosłych Dzieci Alkoholików

· Lęk przed odrzuceniem – DDA mogą unikać miłości z obawy przed tym, że doświadczą takiego samego bólu, jak w relacji z rodzicem. Pojawiają się myśli „a może ja po prostu nie zasługuję na miłość, skoro rodzic mi jej nie okazywał?”. Kierują się zasadą – lepiej odrzucić niż czekać na porzucenie. Często ich relacje są płytkie, bez więzi emocjonalnej.

· Poczucie niskiej wartości – ciągłe poniżanie przez rodzica prowadzi u dzieci do przekonania, że widocznie nie zasługują na lepsze traktowanie. W dorosłym życiu biorą na siebie zbyt wiele obowiązków, stale stawiają sobie nowe wymagania i ciągle udowadniają swoją wartość. Z

drugiej strony, mogą odczuwać ogromną bezradność, nawet nie próbując zmienić swojego losu – „przecież i tak do niczego się nie nadaję”.

· Poczucie zagrożenia – nawet jeśli w dzieciństwie przez chwilę było dobrze, to po czasie nałóg lub choroba zawsze dawały o sobie znać. DDA zawsze myśli, że zaraz może stać się coś złego i czuje mobilizację do walki lub ucieczki. W efekcie może reagować dystansem lub inicjować kłótnie.

· Tłumienie uczuć – rodzic pod wpływem alkoholu często odrzucał i okazywał agresję, dlatego lepiej ukrywać swoje uczucia. DDA często nie potrafią nawet płakać, krzyczeć, a nawet śmiać się – wypierają podstawowe potrzeby akceptacji i miłości.

· Potrzeba kontrolowania i porządkowania – w rodzinie dysfunkcyjnej panuje chaos i nieprzewidywalność, a kontrola jest próbą jego opanowania. „Jeśli wyleję alkohol, to tata się nie upije”, w dorosłym życiu przyjmuje formę nadopiekuńczości nad partnerem i narzucania sobie ostrej dyscypliny.

DDA/DDD – jak terapia będzie najlepsza?

W przypadku Dorosłych Dzieci z rodzin Dysfunkcyjnych dobre efekty przynosi terapia grupowa. Daje poczucie wspólnoty, wsparcia i zrozumienia. Uczy także zdrowych sposobów rozwiazywania konfliktów, wyrażania emocji i budowania relacji z innymi. Jest okazją do poznania skutecznych sposobów radzenia sobie z problemami wyniesionymi z dzieciństwa.

Z kolei dla osób, które wolą rozmawiać o swoich problemach sam na sam z terapeutą, dobrym rozwiązaniem będzie terapia indywidualna, prowadzona w nurcie psychodynamicznym lub poznawczo-behawioralnym. W pierwszej z nich osoba z syndromem DDA/DDD uświadamia sobie tłumione, niezaspokojone potrzeby emocjonalne, a w drugiej terapeuta pracuje z pacjentem nad zmianą szkodliwych przekonań i schematów zachowania.